Μοναχός, ὅστις ἀμιγής ἐστι κόσμῳ καί ἀενάως ὁμιλεῖ Θεῷ μόνῳ, βλέπων βλέπεται, φιλῶν φιλεῖται καί γίνεται φῶς λαμπόμενος ἀρρήτως˙ δοξαζόμενος δοκεῖ πλέον πτωχεύειν καί προσοικειούμενος ὡς ξένος πέλει. Ὤ ξένου πάντῃ θαύματος καί ἀφράστου! Διά πλοῦτον ἄπειρον ὑπάρχω πένης καί μηδέν ἔχειν δοκῶ πολύ κατέχων καί λέγω˙ Διψῶ διά πλῆθος ὑδάτων καί τίς μοι δώσει, ὅπερ ἔχω πλουσίως, καί ποῦ εὑρήσως, ὅν ὁρῶ καθ᾿ ἑκάστην; Πῶς δέ κρατήσω, ὅ ἐντός μου ὑπάρχει καί ἔξω κόσμου, οὐ γάρ βλέπεται ὅλως; Ὅ ἔων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω νοῶν ἀληθῶς ῥήματα ἀγραμμάτου.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες