Πῶς καί πῦρ ὑπάρχεις βλύζον, πῶς καί ὕδωρ εἶς δροσίζον, πῶς καί καίεις καί γλυκαίνεις, πῶς φθοράν ἐξαφανίζεις;

Πῶς θεούς ποιεῖς ἀνθρώπους, πῶς τό σκότος φῶς ἐργάζῃ, πῶς ἀνάγεις ἐκ τοῦ ᾅδου, πῶς θνητούς ἐξαφθαρτίζεις;

Πῶς πρός φῶς τό σκότος ἕλκεις, πῶς τήν νύκτα περιδράσσῃ, πῶς καρδίαν περιλάμπεις, πῶς με ὅλον μεταβάλλεις;

Πῶς ἑνοῦσαι τοῖς ἀνθρώποις, πῶς υἱούς Θεοῦ ἐργάζῃ, πῶς ἐκκαίεις σου τῷ πόθῳ, πῶς τιτρώσκεις ἄνευ ξίφους;

Πῶς ἀνέχῃ, πῶς βαστάζεις, πῶς εὐθύς οὐκ ἀποδίδως, πῶς ὑπάρχων ἔξω πάντων βλέπεις πάντων τά πρακτέα;

Πῶς μακράν ἡμῶν τυγχάνων καθορᾷς ἑκάστου πρᾶξιν; Δός ὑπομονήν σοῖς δούλοις, μή καλύψῃ τούτους θλῖψις!

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες